مقدمه: مطالعات بالینی و آزمایشگاهی نشان می دهند که استفاده از آسپرین و ایبوپروفن در طی شیمی درمانی یا قبل از درمان سرطان پستان تعداد سلول های سرطانی را کاهش داده و انتقال آن ها را جلوگیری می کند. این مطالعه به بررسی ویژگی های مکانیکی سلول ها پس از درمان سلول با این دو دارو می پردازد. روش بررسی: این مطالعه تأثیر آسپرین و ایبوپروفن به صورت مستقل و ترکیبی در دو غلظت 5 میکرولیتر و 10 میکرولیتر بر ویژگی های مکانیکی سلول های سرطانی MCF-7 بررسی می کند. سپس آن ها را با ویژگی های مکانیکی سلول های سالم MCF-10 مقایسه می کند. ویژگی های مکانیکی سلول ها با استفاده از دستگاه میکروسکوپ نیروی اتمی AFM اندازه گیری شد. درنهایت مدول یانگ و تغییر شکل تمام گروه های سلول محاسبه و بررسی شد. یافته ها: نتایج ما نشان داد که نمودار تغییر شکل سلول های سرطانی به نمودار سلول های سالم نزدیکتر شد با استفاده از آسپرین و ایبوپروفن. علاوه بر این، مقدار عددی مدول یانگ درMCF-7 هنگام استفاده از 10 میکرولیتر آسپرین نسبت به سایر گروه های درمانی بیشترین مقدار را داشت که نزدیک به مدول یانگ سلول های سالم بود. نتیجه گیری: با استفاده از استفاده مجزا یا ترکیبی آسپرین و ایبوپروفن، ویژگی های مکانیکی سلول های سرطانی به ویژگی های مکانیکی سلول های سالم نزدیک تر شد. احتمالاً تعداد سلول های تخمدانی قابلیت زنده مانی کاهش یافته است به دلیل افزایش سفتی در خطوط سلولی سرطانی با استفاده از آسپرین و ایبوپروفن است.

زیاد بوده و بغیر از مخدر ها، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی فراوانی به منظور بیدردی بکار می روند. ولی ترس از عوارض داروئی بویژه اثرات ضد پلاکتی مانع از استفاده روتین و مفید آنها می گردد. هدف از این مطالعه بررسی سمیت داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی بر روی پلاکت بیماران تحت جراحی های ارتوپدی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه آینده نگر توصیفی مقطعی 370 بیمار در دو گروه 185 نفری مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه داروئی شامل بیمارانی بود که تحت درمان با داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی بودند و گروه دوم بیمارانی بودند که از دارو استفاده نمی کردند. متغیرهای هماتولوژیک شامل هموگلوبین، هماتوکریت، تست های انعقادی، میزان خون ریزی و پلاکت در دو گروه اندازه گیری و ثبت میشد. تمامی داده های جمع آوری شده توسط تست های آماری مناسب مورد آنالیز قرار گرفته اند. نتایج: در این مطالعه دو گروه از نظر تعداد، سن، جنس، مصرف سیگار، تست های انعقادی و خونریزی حین عمل اختلاف معنی داری نداشتند. مقادیر بیشتر خونریزی حین عمل جراحی از نظر حجم (گروه کنترل) و تعداد (NSAID) مشاهده گردید. در گروهNSAID بیشترین مقدار در مصرف آسپرین دیده شد. شمارش پلاکتی بعداز عمل در بررسی های به عمل آمده در دو گروه NSAID2/6 % وکنترل33/7 %، کاهش پیدا کرد که کم ترین مربوط به کتورولاک وبیشترین مربوط به ناپروکسن بود. کاهش هموگلوبین، هماتوکریت و پلاکت بعداز عمل نسبت به قبل از عمل معنی دار می باشد (005/0? p) نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه استفاده از داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی با دوز کم در بیماران تحت عمل جراحی ارتوپدی اثر سمی روی پلاکت ندارد.

مقدمه: داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) دسته ای دارویی هستند که به طور رایج در اعمال دندانپزشکی برای کنترل درد و التهاب بیماران تجویز می شوند، اما موارد نادری از افزایش حساسیت به این داروها نیز گزارش شده است.معرفی بیمار: یک زن 28 ساله تحت جراحی پلاستیک پریودنتال (پیوند لثه) قرار گرفت. پس از جراحی داروهای ضد درد (کپسول ژلوفن 400 میلی گرم خوراکی) و آنتی بیوتیک برای بیمار تجویز شد. 3 ساعت پس از مرخص کردن بیمار، او شکایت از تورم سریع ظرف 10 دقیقه، قرمزی، خارش وآبریزش چشم ها یک ساعت پس از مصرف داروها داشت. بیمار با تزریق عضلانی آمپول دگزامتازون 8 میلی گرم  2میلی لیتر در دانشکده دندانپزشکی همدان تحت درمان قرار گرفت و در بخش اورژانس بیمارستان تحت درمان با داروهای آنتی هیستامین و تزریق عضلانی هیدروکورتیزون 100 میلی گرم/میلی لیتر قرار گرفت.نتیجه نهایی: هیچ پروتکل منتشر شده و تست پوستی prick و patch با حساسیت و اختصاصیت بالا وجود ندارد. بنابراین اجتناب از اکسپوژر مجدد بهترین روش کنترل این شرایط بوده و داروهای مهار کننده سیکلواکسیژناز -2 گزینه مناسبی برای تسکین درد هستند.

سابقه و هدف: با توجه به وجود شبهات مختلف در زمینه فراوانی ابتلا به عفونت هلیکوباکترپیلوری در افرادی که به دنبال مصرف داروهای ضد التهابی غیراستروییدی دچار خونریزی گوارشی شده اند، این طرح با هدف مقایسه فراوانی، عوامل خطرزا و علایم و نشانه های بالینی و پاراکلینیک بیمارانی که به دلیل مصرف داروهای ضد التهابی غیراستروییدی دچار خونریزی گوارشی شده اند بین افرادی که دارای هلیکوباکترپیلوری هستند و افرادی که فاقد این عفونت هستند، در بیمارستانهای امام حسین (ع)، رسالت و خاتم الانبیا انجام شد.مواد و روشها: در یک مطالعه مقطعی 256 نفر که به دلیل خونریزی گوارشی و به دنبال مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروییدی به بیمارستانهای امام حسین، رسالت و خاتم الانبیا مراجعه کردند و تحت اندوسکوپی قرار گرفتند، انتخاب شدند. تشخیص ابتلا به عفونت هلیکوباکترپیلوری در بیماران توسط انجام تست اوره آز، بعد از انجام اندوسکوپی و بیوپسی داده شد.یافته ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه 10.9±55.3 سال بود. در جمعیت مورد بررسی 94 نفر (36.7%) مرد و 162 نفر (63.3%) زن بودند. در این بین، در 190 نفر (74.2%) تست اوره آز مثبت و در 66 نفر (25.8%) تست اوره آز منفی گزارش شد، که این رقم بیانگر تفاوت معنی دار بین دو گروه می باشد (P<0.05). جنس مونث، مصرف سیگار و مصرف الکل در افراد دارای اوره آز مثبت به طور معنی داری بیش از دیگر افراد بود .نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به نتایج این مطالعه به نظر ابتلا به هلیکوباکترپیلوری شانس خونریزیهای متعاقب مصرف داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی را بالا می برد .

التهاب یک روند فیزیولوژیکال است که با آسیب بافتی و با وجود عوامل عفونت زای مختلف شروع می شود و مردانی که در بافت پروستات غیرسرطانی آن ها علائم التهاب مزمن مشاهده می شود حدود دو برابر بیشتر از دیگر مردان به سرطان پروستات پیشرفته مبتلا می شوند. با توجه به اهمیت فاکتورهای التهابی در تهاجم و متاستاز سلول های سرطان پروستات بر آن شدیم اثر داروی ضد التهابی M2000 را روی دو ژن التهابی دخیل در تهاجم سلول های سرطانی مورد ارزیابی قرار دهیم. برای بررسی داروی M2000، ابتدا سلول های PC3 با استفاده از محیط RPMI به همراه 10درصد FBS و 1درصد PenStrep کشت داده شد سپس سلول ها با داروی M2000 با غلظت های 25 و 50 میکروگرم در میلی­, لیتر تیمار شدند و پس از 24 ساعت بیان ژن های التهابی il8 و NF-κ, B با استفاد از RT-PCR Real time بررسی شد. در این مطالعه بیان ژن NF-κ, B در تمامی تیمارها در RT-PCR با کاهش همراه بود. در حالی که ژن IL-8 در غلظت µ, g/ml 50 کاهش بیان نشان داد. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که داروی M2000 قابلیت کاهش بیان ژن های il8 و NF-κ, B دخیل در تومورزائی و تهاجم سلول های سرطان پروستات را دارا می باشد که می تواند زمینه ساز مطالعات آینده برای کنترل هر چه بهتر بیماران مبتلا به سرطان پروستات باشد.

تحریک کننده های بیولوژیکی و شیمیایی، موجب آسیب انواع مختلفی از بافت های بدن می شوند. بسیاری از مطالعات اپیدمیولوژیکی دلالت بر این نکته دارند که تحریک مزمن بافتی با خطر ابتلا به سرطان درعضو مربوطه، در ارتباط است. یکی از مهم ترین شاخص های تحریک مزمن بافتی، افزایش فعالیت مسیر متابولیسمی آراشیدونیک اسید و تولید بسیاری از واسطه های بیوشیمیایی التهاب می باشد. مسیر سیلکواکسیژناز (COX) از متابولیسم آراشیدونیک اسید منجر به تولید انواع مختلفی از پروستاگلاندین ها و ترمبوکسان ها می گردد. این عوامل التهابی، اثرات بیولوژیک خود را در بافت مربوطه اعمال و موجب پیشرفت سرطان های انسانی می گردند. امروزه، تعداد زیادی از داروهای سنتتیک و محصولات طبیعی نیز شناخته شده اند که از تولید این عوامل التهابی توسط آراشیدونیک اسید و در نتیجه ایجاد و پیشرفت سرطان جلوگیری می کنند. یکی از شناخته شده ترین داروها، داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDS) می باشد. در این مقاله، نقش عوامل التهابی دخیل در ایجاد سرطان کولورکتال و نیز مکانیسم مهار آن ها، به اختصار توضیح داده می شوند.

داروهای ضد التهابی غیراستروییدی با اثر روی سنتز پروستاگلاندین ها می توانند باعث بروز عوارض گوارشی جدی و خطرناک شوند. بنابراین لازم است افراد پرخطر برای پیشگیری از بروز این عوارض در صورت مصرف این داروها؛ درمان پیشگیرانه دریافت کنند که داروی انتخابی امپرازول است. در صورتیکه بیمار در طول استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروییدی (NSAID) مبتلا به زخم دوازدهه یا معده شود. باید این دارو قطع کند و درمان شود. در غیر این صورت باید درمان نگهدارنده و ترجیحاً امپرازول دریافت کند در مورد ارتباط هلیکوباکترپیلوری و زخم ناشی از NSAID هنوز بحث بسیار وجود دارد و نیاز به تحقیقات بیشتری است.

سیکلواکسیژناز (Cox) آنزیمی کلیدی در تبدیل اسید آراشیدونیک به پروستاگلاندین ها و دارای دو ایزوزیم Cox-1 و Cox-2 است. هر دو ایزوزیم به وسیله داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی نظیر ایندومتاسین و ایبوپروفن مهار می شوند. آنزیم Cox-1 در اکثر بافت ها بطور پیوسته بیان می شود و در عملکردهای فیزیولوژیک دخیل اسـت، در حالی که آنزیم Cox-2 به عنوان جزیی از واکنش های التهابی در پاسخ به تحریکات خارج سلولی سریعا القا شده و در اعمال پاتولوژیکی دخالت دارد. در حقیقت، Cox-2 با التهاب، درد، رگ زایی، سرطان و الزایمر ارتباط دارد. با توجه به نقشی که Cox-2 ممکن است در ایجاد سرطان داشته باشد، در تحقیقات جدید به عنوان یک استراتژی امیدبخش و موثر برای درمان و جلوگیری از سرطان مورد توجه قرار گرفته است.